اندر فواید رای آوردن آقای روحانی

بسم الله الرحمن الرحیم

رای آوردن آقای روحانی برای قسمتی از معتقدان و دوست داران نظام اسلامی (موسوم به ارزشی ها/حزب اللهی ها) چندان خوشایند نبود، به عبارت ساده تر دوست داشتند شخص دیگری غیر از روحانی، مثلا قالیباف یا جلیلی در انتخابات پیروز می شد، و قدرت در دست اصول گرایان باقی می ماند.

اما رای آوردن روحانی جدای از تحلیل هایی که می توان از آن کرد، و جدای از آسیب هایی که احتمالش را می دهند که داشته باشد، در مقایسه با رای آوردن سایر افراد دارای نقاط مثبت و فوایدی هم بود/خواهد بود، که نمی توان آن ها را هم نادیده گرفت، در زیر به چند تا از آن ها اشاره می کنم، (سعی کنید که در هر مورد موقعیت را با رای آوردن جلیلی یا مثلا قالیباف مقایسه کنید) :

1- زدودن شک و شبهه سلامت انتخابات : چه بخواهیم و چه نخواهیم، نپذیرفتن نتیجه ی انتخابات در سال 88 و حوادث پیرامون آن توسط موسوی و کروبی و اطرافیانشان، برای برخی از مردم در ارتباط با سلامت انتخابات تردید ایجاد کرد. چراکه مردم می دیدند افرادی که خود روزگاری در نظام مسئولیت های سطح بالایی را داشتند، و برخی از ابتدای انقلاب یار امام و همراه انقلاب محسوب می شدند، حال نتیجه ی انتخابات را قبول نداشته و در سلامت آن تردید می کنند. اما انتخاب روحانی، که از حمایت همان طیف مردد در سلامت انتخابات 88 هم برخوردار بود، این تردید را برای قشر قابل توجهی از مردم برطرف خواهد کرد و اعتماد آن ها به نظام انتخاباتی را احیا. (حالا فرض کنید اگر جلیلی رای می آورد، این شبهه برای این بخش از مردم نه تنها بر طرف نمی شد، بلکه به خاطر خصوصیات جلیلی شاید تشدید هم می گردید.)

2- پر کردن شکاف و فاصله بین بخشی از مردم و نظام : رای مردم به موسوی در سال 88 نشان دهنده ی اعتماد آن قشر از مردم به او بود،بالتبع زمانی که او ادعای تقلب در انتخابات را مطرح می کند، و زمانی که روبروی نظام می ایستد و دوشادوش ابوزوسیون قرار می گیرد، بدنه ی اجتماعی طرفدار او نیز با نظام زاویه پیدا می کند، زاویه ای که شاید روز به روز هم بر عمق آن در این سال ها افزوده می شد. این فاصله و شکاف فقط بین طیفی از مردم با نظام نبود، بلکه بین طیفی از مردم، با بخش دیگری از مردم نیز بود. و البته مشخصا این شکاف و فاصله، که موجب بی اعتمادی آن دسته از مردم نسبت به نظام اسلامی می شود، اصلا مطلوب نبوده  و نیست و باعث از دست رفتن بخشی از نیرو ها و سرمایه های انسانی می شود. و باعث می شود که آن دسته از مردم خود را جدای از نظام تعریف کرده و جمهوری اسلامی را از خود ندانند. و به عبارتی خود را بیرون از نظام ببینند. این طیف احتمالا در این انتخابات یا به روحانی رای داده اند، و یا آنکه متمایل به رای آوردن او بوده اند، بنابر این رای آوردن روحانی، و قرار گرفتن او در جایگاه ریاست جمهوری نظام، باعث می شود این قشر دوباره خود را درون نظام اسلامی و نه مقابل آن ببیند، و در نتیجه شکاف ایجاد شده به مرور پر شود. و اعتماد آن ها به نظام هم به مرور برگشته و بخشی از افکار نادرست آنها نسبت به نظام نیز از بین برود. (بازهم مقایسه کنید با رای آوردن جلیلی یا حتی قالیباف، این بخش زمانی شاید اگر گزینه ی مطلوبشان رای نمی آورد، دوباره در جایگاه قبلی خود به عنوان کسانی که با نظام مشکل دارند قرار می گرفتند)

3-تغییر جایگاه منتقدان : در این سال ها دولت نهم و دهم همواره با موجی از تخریب ها روبرو بوده است. این تخریب ها اگرچه زیر لفظ انتقاد مطرح می شده است، اما بیشتر شامل سیاه نمایی ها و بزرگ جلوه دادن مشکلات و در نظر نگرفتن خدمات دولت بوده است. نکته ی مهم آن است که سیاه نمایی نسبت به دولت، محدود به دولت نمی ماند و باعث ایجاد بدبینی نسبت به نظام اسلامی و ناامیدی مردم از نظام اسلامی هم می شود، اما با رای آوردن روحانی، طیف منتقد دولت که دست به تخریب و سیاه نمایی می زد، احتمالا جزء حامیان روحانی خواهد بود و از این جهت آثار منفی که این نوع تخریب ها ایجاد می کرد از بین خواهد رفت.

و البته انتقاد سازنده عامل لازمی برای پیشرفت کشور است. اما در این سال ها به دلیل روی کار بودن دولتی که آرمان هایش همسو با آرمان ها انقلاب تعریف می شد. و هجمه ی طیف ها مختلف به این دولت، انرژی بخشی از دلسوزان نظام اسلامی همواره صرف حمایت از دولت و از بین بردن تخریب های علیه آن می شد. با رای آوردن روحانی این طیف، به علت آنکه آرزویش سربلندی نظام است، و از آنجا که موفقیت روحانی را موفقیت نظام می بیند، می تواند تبدیل به منتقدانی شود که نه از روی غرض و نه از روی منافع حزبی، که فقط برای پیشرفت کشور به طرح انتقادات سازنده پرداخته و طعم نقد دلسوزانه را به جای سیاه نمایی به مردم بچشاند.

به عبارتی  با رای آوردن روحانی امید است که از حجم سیاه نمایی های مضر کاسته شده و به حجم انتقادات سازنده افزوده شود.

4-از دست رفتن ظرفیت ایجاد شبهه برای بیگانگان : رسانه های بیگانه، از ابتدای جریان انتخابات سعی داشتند که گزینه های مختلف را به عنوان گرینه ی مطلوب رهبری عنوان کنند، این کار می توانست دو سناریوی مختلف را به دست آنها بدهد : 1- اگر آن فرد رای آورد به طور تلویحی یا با صراحت شبهه ی انتصابات بودن انتخابات مطرح شده و سلامت انتخابات ایران در اذهان جامعه ی بین المللی زیر سوال می رفت. 2- اگر آن فرد رای نمی آورد، این از طرف رسانه ها «نه مردم» به رهبری عنوان می شد. اما گزینه ی اول می توانست برای آن ها مطلوب تر باشد، چرا که نادرست بودن گزینه ی دوم پس از مدتی مشخص می شد و شبهه ی ایجاد شده به این وسیله بسیار بی دوام به نظر می رسد، اما گزینه ی اول می توانست برای همیشه این شبهه را در اذهان ایجاد کند که رهبری هر آنکس را که دوست دارد از طریق تقلب در انتخابات به قدرت می رساند. که با رای آوردن روحانی، نقشه های آن ها برای ایجاد این شبهه تا حد زیادی نقش بر آب شد و این زمینه برای تخریب ایران از بین رفت.

5-احیاء وجهه ی ایران و ایجاد فرصت دوباره در فضای بین المللی : مشارکت بالای مردم در انتخابات سال 88 فرصت و ظرفیت بسیار خوبی را برای کشورمان در عرصه ی داخلی و به خصوص بین المللی ایجاد کرد. چرا که ایران در اذهان جهانیان کشوری با مردمسالاری حقیقی تصویر می شد که سیاست های حکومت آن همسو با خواست مردم است.این فرصت می توانست ظرفیت بسیار خوبی را برای دولت مردان جهت پیگیری حقوق و مطالبات مردم ایران در فضای بین المللی را فراهم آورد. اما مطرح کردن ادعای تقلب توسط طیف اصلاح طلبان و حوادث و درگیری های پیرامون آن باعث از دست رفتن این فرصت و تبدیل آن به تهدید برای ملت ایران شد. بیگانگان هم از این اتفاق نهایت استفاده را برده و سلامت انتخابات های برگزار شده در ایران را به طور کلی زیر سوال بردند. و با استفاده از درگیری ها و خشونت های تلخ سال 88 حکومت ایران را حکومتی دیکتاتور، و ایران را کشوری فاقد مردمسالاری عنوان کردند. وضعیت ایجاد شده در سال 88 دست آن ها را برای تبلیغ و تخریب علیه نظام اسلامی هم حسابی پر کرد.البته آن ها به اهداف نهایی خود در آن سال دست نیافتند و به لطف خداوند و هوشیاری ملت و تدبیر رهبری شکست مفتضحانه ای را شاهد بودند. اما وجهه ی ایران پیش جهانیان تخریب شده بود. رای آوردن روحانی _گزینه ای که مطلوب همان طیف مدعی تقلب بود_ در این انتخابات باعث شد که آنها دیگر نتوانند شبهه ی تقلب را مطرح کنند، و در نتیجه مشارکت بالای مردم ایران و ظرفیت ها و فرصت های ایجاد شده توسط آن مانند سال 88 از بین نرفته و به قوت خود باقی بماند. این اتفاق دست دولت های مستکبر خارجی را هم برای تبلیغ علیه ایران خالی گذاشت. و البته ظرفیت مناسبی را برای پیگیری حقوق مردم توسط دولت ایجاد کرد.

6-ایجاد وحدت بیشتر بین اصول گرایان : پیرورزی ها مختلف اصول گرایان در فضای سیاسی کشور، باعث ایجاد نوعی غرور در آنها و در نتیجه، بی توجهی آن ها به وحدت رویه شده بود. این اتفاق باعث تقسیم شدن اصول گرایان به طیف های مختلف در طول این سال ها و فاصله افتادن بین آنها شد. اتفاقی که شاید یکی از عوامل شکست آن ها در انتخابات امسال هم بوده باشد. با رای آوردن روحانی، غرور بیهوده ی اصول گرایان کمی در هم شکسته و می تواند فرصتی برای تجمیع بیشتر و ایجاد وحدت بین آن ها باشد. و البته درسی که از این شکست گرفتند می تواند باعث جلوگیری از تفرقه و تشتت در اثر پیروزی های بعدی در آینده شود.

7- درس گرفتن اصلاحات : این را به یقین نمی توانم بگویم، اما امیدوارم اصلاحات از اتفاقات این چند سال درس گرفته باشد. حقیقتا دستاورد حوادث سال 88 برای خود آن ها چه بود؟ حوادث سال 88 باعث بدبینی برخی از مردم نسبت به اصلاح طلبان شد و البته آنها را در مرز از بین رفتن و حذف از صحنه ی سیاسی کشور قرار داد. اتفاقی که پس از انقلاب هم برای طیف های سیاسی دیگری که با نظام اسلامی عناد ورزیدند افتاد. ولی اصلاح طلبان با کله شقی در سال 88 خود را در همان مسیر قرار دادند. با رای آوردن روحانی شاید اصلاحات درس بگیرد که با یک شکست همه چیز از دست نخواهد رفت، تا برای آن بخواهند کشور را به آتش بکشند، و در سایه ی صبر می توان دوباره به قدرت سیاسی بازگشت. 

8-درس گرفتن بدنه ی ارزشی : طیف جوانان ارزشی/حزب اللهی، در طول این سال ها، همانطور که در مورد 3 آمد، به دلایل مختلف در مواقع بسیاری نقش حامی دولت را ایفا کرد و از این جهت چندان انرژی کافی برای انتقاد سازنده از دولت نگذاشت. از طرفی لزوم گفتمان سازی، که جزء مطالبات رهبری هست را چندان درک نکرد و در نتیجه این وظیفه را هم آنطور که باید به انجام می رساند، نرساند. اگر بخواهیم منصفانه نگاه کنیم وقایع سال 88 هم نیروی این بدنه را در جهت دفاع از نظام و مقابله با معاندان صرف کرد. با رای آوردن روحانی، امید می رود که این طیف ارزشمند فرصت بیشتری برای گفتمان سازی داشته باشد و توجه و اهتمام بیشتری را برای این امر به کار ببندد. همچنین توجه بیشتری را به انتقاد سازنده و نه تخریب مصروف دارد.